296 Weergaven
0 Downloads
Lees verder
Het wordt tijd voor ontzuiling, zo betoogde mijn man toen wij de laboratoriumafdeling van het ziekenhuis verlieten. Ik keek hem begrijpend aan en kon niet anders dan dit beamen, waarna we nog enigszins beduusd en hoofdschuddend het ziekenhuis verlieten.

Het begon met toen wij het ziekenhuis in kwamen. Daar, direct in de centrale hal, moesten wij ons melden bij een aanmeldzuil. Een van de vier zuilen was nog vrij. Na enig stuntelen met het hoe en wat, lukte het ons om er drie bonnen uit te halen. Een voor een voorgesprek met een verpleegkundig specialist, een voor een onderzoek bij de specialist en een voor een bezoek aan het laboratorium.

Met de eerste bon moesten wij ons melden bij de aanmeldzuil van wachtkamer 7A, zo viel te lezen op de bon. Maar waar we ook zochten, geen wachtkamer 7A. Ook geen 7B overigens en evenmin een zuil. Wel een wachtkamer 7. Gelukkig zagen we daar een dame achter een loket. Deze dame wees ons de juiste aanmeldzuil, zodat wij ons konden aanmelden en zij wist dat wij er waren. Bovendien vertelde ze dat 7A niet bestond en 7 de juiste wachtkamer was. We zaten dus goed.

Na ons bezoek aan de verpleegkundig specialist moesten we met onze tweede bon naar de aanmeldzuil van wachtkamer 10. Deze wachtkamer bestond gewoon, maar in dit geval konden wij vooral de betreffende aanmeldzuil niet vinden. Na enig speurwerk zagen we halverwege wachtkamer 10 een A4-tje hangen waarop stond: Bij deze wachtkamer is geen aanmeldzuil. Graag melden bij het loket. Bij het loket overhandigden we onze aanmeldbon waarbij mijn man nog opmerkte: U bent vandaag de aanmeldzuil, begrijp ik? De dame negeerde de bon en mijn man en zei dat we in de wachtkamer konden gaan zitten, dan werden we wel opgeroepen.

Inmiddels wijs geworden dachten we de derde horde simpel te kunnen nemen. Loket, aanmeldzuil of beide, wij draaiden onze hand er niet meer voor om. Bovendien zagen we de aanmeldzuil in dit geval onmiddellijk. Mijn opgeluchte man stak de bon met QR-code alvast vooruit om deze te laten scannen. Op dat moment zei een dame naast de aanmeldzuil: ‘Ho, ho, meneer, dat is mijn taak’. En ze pakte de bon uit de hand van mijn man en scande ‘m.

Nog niet bijgekomen van al deze ervaringen verlieten we ons laatste station en kwamen in deze onlogische wereld tot de enige logische conclusie: Het wordt tijd voor ontzuiling.