Hoe mooi was het zien
van een verouderend lichaam
in een verglijdende tijd
een veranderend beeld
met hetzelfde verlangen
dat nooit was geblust
sprankelend dansten ze door de kamer
het opgemaakte bed verkreukelend
het zachte licht
vertederde de tijd
tot de ochtend duurde het liefdevolle samenzijn
toen verdween het beeld
dat zij eens verwezenlijkten
Leo Kok (1950) was lange tijd als schoolmusicus verbonden aan een gymnasium in Voorburg. Naast zijn docentschap hield hij zich bezig met kunst en theater.
Na zijn pensionering nam hij de pen ter hand voor het schrijven van poëzie. In zijn laatste, recent verschenen, dichtbundel ‘Losgezongen’ komen enkele gedichten voor met als onderwerp ‘de oudere mens’. Deze mens is nog niet losgezongen van de moderne wereld waarvan hij deel uitmaakt en geniet nog volop van wat het leven hem te bieden heeft.